Sabado, Hulyo 30, 2011

Ang Kahulugan ng Masaya



Kaya mo bang i-define ang happiness gamit ang isang salita? Mapapaisip ka rin di ba. Ganun din ako dati, isip ng isip kung ano, saan at paano nga ba mararating ang isang happy state. May iba pang mga salita na madalas naihahalintulad sa happiness. Euphoria, high, pure joy, contentment, stability, orgasm, winning, success at kung ano pa mang whatever yan ay ginagawang pantapat sa hapiness. May iba naman na ang pagtingin sa happiness ay opposite sa sinasabi ng Merriam-Webster. Halimbawa, sa mga gahaman, happiness comes from under the table and kahit pa nga above the table. Sa mga magnanakaw, ang happiness ay  nagmumula sa matagumpay na pagkuha sa pinagpawisan ng iba. Masama kung tutuuusin pero kwalipikado sa salitang happiness para sa mga ganitong klaseng nilalang.

Kung ako naman ang tatanungin dahil simple lang akong tao, simple lang din ang isasagot ko. Mababaw lang ang kaligayahan ko at madalas nga na namamalayan ko na lang na kaya kong tumawa ng deretso sa kahit sa isang mahabang diskusyon. Yung tipong pag nagsalita ako, tawa, pag may nagsalita, tawa , pag tahimik, tawa. Buti nga at wala masyadong nagagalit sa akin kapag ganito na ako. Sinusuri ko din naman kung bakit ako nagkaganito dahil dati naman ay hindi ako kibuin talaga. Dumating ako sa kongklusyon na marahil, sa tagal kong dumaan sa mga matitinding problema ay kinailangang mag-cope ng aking sistema.  

Naging masayahin na akong tao lately. Halimbawa, kapag naalala ko yung mga detalye ng isang tagpo na ubod ng tagal na at aabot pa sa punto na ang kulay ng damit, hitsura ng paligid, mga pinag-usapan at iba pa ay maalala ko, grabeng saya ko nun. O kaya naman, yung may makakwentuhan tungkol sa hard core na buhay (na madalang lang nangyayari), amen na amen ako talaga. Masaya din kapag may nakakalaro akong mga bata, yung wala pang mga muwang sa mundo kasi kapag tumawa sila, alam mong natutuwa talaga sila. Pati mga maliliit na bagay ay kinatutuwaan ko na rin gaya ng simpleng pagbili ng turon, pagpasyal sa ukay-ukay, pagtatapon ng basura, pagkain ng paboritong nagaraya yellow (butter flavor), pagsagot sa text ng mga kaibigan at pati nga pagdadamit ng maayos ay nagustuhan ko na. 

Nalilibang ako ngayon sa pakikinig kay Adele, isang UK singer na plus size gaya ko. Dati kasi, nahihirapan pa akong tanggapin ang malaki kong katawan pero nung makita ko siya at marinig ko pang kumanta.. hindi ko alam pero parang lumuwag ang pakiramdam ko. At ngayon, mas determinado na akong maging malusog uli sa pamamagitan ng exercise. Tapos na ang phase ng sobra-sobrang pagkain.

Napansin ko din na unti-unti  na akong lumalabas sa aking kahon. Nag-aayos ako ngayon ng isang High School reunion, nakikipagkita sa mga mahal kong kababata, nakikipag-usap na uli  sa ibang tao kahit sa internet lang at mantakin mong naging presidente pa ako ng klase. Nagiging mas bukas na din ako sa pakikipagkaibigan kahit sa opisina at sa mga kapit-bahay. 

Nasasabi ko na din sa aking sarili na magiging OK na ang lahat kahit na lagi't lagi ay may mga darating na problema. Hindi na din masyadong negatibo ang mga senaryo sa loob ng utak ko. Sa isang usap nga namin ng akong katrabaho, nakakalampas sa Dark Ages ang aming ginamit na termino. Yung nalalaman mo na yung pagtimbang ng tama sa mali kahit hindi ka pa expert at mas marunong ka nang umunawa sa sinasabi ng iba. Para bang unti-unti ay nakakalangoy ka na uli sa masalimuot na dagat na kung tawagin ay real life. 

Baka wari mo na naman ay kasawian sa pag-ibig ang pinag-uusapan, pwes, mali ka. Outlook sa buhay ang pinatutungkulan dito. Yung paano natin nakikita ang positibo sa kabila nang isang pangit na araw. Nagagawa pa ba nating ngumiti ng walang bahid na lungkot sa kabila ng walang katapusang mga problema? Hindi tayo dapat magsawa sa buhay dahil laging may naghihintay na pagbabago kahit sa pinakasimpleng paraan. Gaya ng nabili kong turon na may kasamang langka at mga text na Level Up na din ang mga kumustahan at hindi na lang puro qoutations. Kung gusto mo pa ng sample, pati sa nagaraya. naganap ang pagbabago sa akin, imbes na yellow, pinili ko yung red hot and spicy, panalo di ba?
Kaya para sagutin kung ano ang nagbibigay sa akin ng happiness, walang iba kundi ang buhay mismo. Masarap pa rin mabuhay, subukan mo, ngayon na.


-- para sa aking pamilya na umantabay sa akin hanggang sa final verdict. =)

Huwebes, Hulyo 28, 2011

Nakita mo ba ang mga Bata?



Sa isang kanto ng Aurora Boulevard,nakakita ako ng isang batang basang basa sa ulan at namamalimos. Kinakalabit niya lahat ng kanyang nilalapitan,sinasayawan pa para mapansin siya. Sa tantya ko, mga apat na taong gulang ang batang lalaki. Malaki ang tiyan, bukot ang likod at payat, halatang halata na maysakit ang bata at pinatigil na ng kahirapan ang paglaki.

Sa isang kalye ng Angeles City, may isang bata na may bilugang mga mata, maputi ang kulay ng balat at blondie ang buhok. Nasa sampung taong gulang siguro. Para siyang Diyosa mula sa kanluran sa marahan niyang paglalakad. Isang tingin pa lang ay alam mong anak ng kano ang batang ito. Ang kakaiba lang, hindi siya galing sa eskwelahan dahil hindi naman siya naka-uniporme sa hapon na iyon. At lalong hindi siya mukhang pauwi dahil pusturang pustura siya sa suot niyang maikling damit. Nagtaka na ako. 
Sa di kalayuan ay natanaw ko na ang Fields Avenue.Ayoko nang isipin ang sumunod na pangyayari.

Sa isang malayong bundok ,  may isang sanggol na hirap na hirap nang huminga at nanginginig mula pa noong madaling araw. May apat pa siyang kapatid na hindi na din nakakapag-aral dahil napakalayo ng eskwelahan at walang katuwang ang tatay sa gasak. Naiiyak na ang nanay ng sanggol, wala naman silang gamot at lalong walang mapagkukunan.Dati silang nakatira sa patag bago sila agawan ng lupa.Pangatlong sanggol na ito kung saka-sakali na mamamatay sa sakit na huhulaan na lamang nila na malaria, pulmonya o simpleng lagnat.

Sa isang malaking bodega sa timog katagalugan, may nakapaskil na sign board na nakasaad ang Help Wanted. Dahil walang trabaho ang isang kaibigan, sumubok siyang mag-aplay. Sa gate pa lang, sinigawan na siya ng guwardiya, "Hinid kami tumatanggap ng matatanda dito!". Sumagot siya, "Bente-uno pa lang po ako kuya." 
Napatingin siya sa siwang ng guardhouse, mga batang edad sampung taon pababa ang nakita niya na nagkukulumpon ng mga plastik at goma. "Alis na, alis na." Sabi ng bantay.

Sa isang paaralan, maraming silya ang sira, bakante  ang mga silid na tuklap na ang mga bubong, luma o wala nang libro, may mga basyo ng bala sa paligid. Wala nang bata sa lugar na ito, hindi  na sila para sa lugar na ito.


June 27, 2011

Maria Leones:Nagmamahal mula sa Ospital

Isa-isa mo silang bilangin 
Mula sa pagtulog
Hanggang sa paggising
Mag-asam ka ng higit
At higitan mo pa ang iyong iniisip
Babalik ka sa isang panaginip
Naroon ka
Kasama mo sila
Maligaya ka

Huwag ka nang manimdim

June 28, 2011

Lunes, Hulyo 25, 2011

This is for the woman who reads with tears



If you ever find yourself in the middle of uncertainty
Speak
If you ever find yourself wondering if you did right
Pause
If you ever find yourself  looking away from the truth
Think
If you ever find yourself singing unfamiliar songs
Exhale
If you ever find yourself drowning in tears
Swim
If you ever find yourself making the wrong decisions
Learn
If you ever find yourself empty
Wander
If you ever find yourself weak
Fly
If you ever find yourself forgetting things
Remember
If you ever find yourself  at the lowest point, helpless
Rise
If you ever find yourself afraid
Defend

And if you ever feel that there's a big dead end sign ahead
Turn back
Keep your head up
There is more to life than sadness.

Huwebes, Hulyo 21, 2011

Ang kanilang Sinabi


"Hindi talaga ako kumakain ng ampalaya, pero nung sumabay ako kumain sa mga magsasaka, nahiya ako sa sarili ko at sa kanila. Kumain na din ako."           
                                                          - mula sa isang peti-b

"Hindi ko gugustuhin na tumira sa kalunsuran. Hindi napapakinabangan ang lupa doon, puro semento."
                                                         - mula sa isang katutubo

" Huwag kang matakot sa kamatayan dahil kapag namatay ka, hindi mo na lam 'yun."
                                                         - mula sa isang kaibigan

"Fear itself is fear of the unkown. Natatakot ka sa mga bagay na hindi mo alam."
                                                       - mula sa aking Mentor

" Gusto kita dahil may gusto kang gawin sa buhay mo."
                                                      - mula sa isang kaibigang matalik

"Wala akong maibabahagi na lampas sa aking sariling karanasan."
                                                    - mula sa isang istriktong Bikolano

"Minumulto ako ng aking konsensiya. Hindi ko na kaya."
                                                   - mula sa isang nagkasala

"Madalas, kailangan nating pumili sa pagitan ng kung ano ang ating gusto at kung ano ang tama"
                                                  -mula sa isang maraming pinagdaanan sa buhay

"Napakagandang matawag na citizen of the world."
                                                 - isang magulang na mapagmahal

"Gloria, ipokrita!"
                  - mula sa isang galit na ilaw ng tahanan

"Mahal kita at inaasahan kong lagi kang magbabago"
                                               -mula sa isang sipi sa tula na binasa ng isang engaged

"Kaya ng isip ang hindi kaya ng katawan."
                                             -mula sa isang ninong

"Tatalikuran ka ng lahat maliban ng iyong pamilya."
                                             - mula sa isang bigo

"Maraming salamat at alam mo palang galit ako sa iyo."
                                           - mula sa isang nakasamaan ng loob at muling nakabati

"There's such a thing called animal appeal. It's different from sex appeal."
                                           - mula sa isang mahilig sa usapang senswal

"Maganda siya tulad ng kanyang malamig na boses tuwing siya'y kumakanta."
                                           - mula sa isang love letter

"Puro kayo bawal, hindi niyo naman sinusunod."
                                           - mula sa isang lesbian

"Tanga ba ako? Hindi ko naman 'to sinasadya."
                                          - mula sa isang makulit na engot

"Ang taong dapat mong mahalin ay iyong hindi natatakot humawak ng putik,"
                                          - mula sa isang mabait na ama-amahan

"Opportunity may knock once or twice. Nasa iyo ang desisyon kung ano ang pipiliin mo."
                                         - mula kay Larry Damian ng 774 am station

"Pagod na pagod ang panga ko kakanguya. Susmaryosep, tubig lang ang pahinga."
                                        - mula sa isang nakipamyesta matapos ang mahabang panahon

"Uy ang taba mo! Buntis ka?."
                 - mula sa maraming tao =)

"The best is yet to come."
                 - mula sa isang pinakamamahal na pinsan

 



              

Miyerkules, Hulyo 20, 2011

Ilagan, Isabela - Enero 2011




Isang kahoy na 'barge' para sa pagtatawid ng mga tricycle sa Ilog Cagayan

                                                       Damong-ligaw sa Balay Ilagan

                                                               Pagtawid sa Ilog

                                                                         Butaka

Mga batang Ilokano

                                                                      Battil Patong

Dalaw


Nasabit lang ako sa pagpapatingin sa OB-Gyn ng isang kaibigang buntis na matapos ang tsek-ap ay nagbida sa kanyang doktor na ako nga ay hindi dinadatnan ng buwanang dalaw. Nahiya naman ako sa pagkakasabi niya, para bang hindi ako tunay na babae dahil hindi ako regular na nagkaka-mens kaya napatango na lamang ako. Sumagot na lang ako ng "opo doktora" sa tanong niya kung totoo ba ang sinabi ng buntis. Hindi ko namamalayan na may sampung "opo doktora" na pala ang nasasabi ko sa lahat ng kanyang tanong. At para matapos ang kanyang paghihinala ay pinahiga na niya ako sa maliit na kama sa loob ng kanyang klinika at saka isinalang para sa isang Transvaginal Sonography o TVS. Tagumpay ang pagsusuri, ako ay may maliliit na follicle cysts sa loob ng obaryo na siyang pumipigil sa aking mga egg cells na mag-mature. Polycystic Ovaries Syndrome, ito ang sanhi ng aking kawalan ng regla buwan-buwan at ayon sa mga pag-aaral, katambal ng ganitong kundisyon ay diabetes, obesity at hirsutism (malalagong bigote at balahibo). Sa kabila nang mga sinasabi sa aking mga medical terms, ang nasa likod ng isip ko ay wala kaming pambayad sa TVS lalo pa't ang presyo nito ay mas mahal pa sa Ultrasound.

Huwag na daw naming alalahanin ang bayad sabi ng doktor na matagal na palang kakilala ng aking kaibigan. Ang mahalaga daw ay nalaman namin ang tunay kong kalagayan. At huwag daw akong mag-alala dahil hindi daw ito sakit, ito ay isa lamang kundisyon na maaring i-manage ika nga. Dati kasi, hindi ko naman ito inaaalala, ang alam ko lang ay irregular ako, the end. Kung meron, ok lang, kung wala, salamat at tipid sa napkin. Pero noong araw na iyon ay kitang-kita ko ang concern ng doktor. " Ilang taon ka na ba iha?"  tanong niya, " Nineteen po." sagot ko naman. Bata pa naman daw ako pero dapat daw ay agapan ko din ang aking sarili dahil mahirap daw magkaanak ang mga babae na may ganitong kundisyon. Sa akin naman, parang ayos lang kasi wala naman akong hinahabol na panahon, wala akong asawa o karelasyon. Pero bago kami umalis, mahigpit niyang ipinagbilin na ipagpatuloy ko daw ang pagpapatingin dahil mahalaga daw iyon.

Matapos ang ilang taon, natagpuan ko  ang aking sarili sa gitna ng isang relasyon. At hindi ko akalain na ang mga salitang binitawan ng OB-Gyn sa akin noon ay magiging isang malaking takot. Naging madalas kong katanungan sa sarili iyong "Paano kung hindi ako magkaanak?" at "Paano kung hindi ko siya mabigyan ng anak?"  Inabot ako ng matinding stress na para bang kailangan ko nang magmadali dahil determinado ako sa aking komitment sa relasyon at alam kong siya na nga ang gusto kong maging asawa. Dahil dito ay nagpasya akong magpatingin. Dumaan ako sa mga konsultasyon at makailang beses na TVS, uminom din ng mga mamahaling gamot na karamihan ay para mag-boost ng hormones. Hindi ko nga lang hiyang ang mga gamot dahil nakakagutom, may nangyari pa nga na sa gitna ng isang biyahe ko sa probinsya ay bumaba ako ng bus para kumain sa isang palengke sanhi ng sobrang gutom (nakaubos ako ng isang bandehadong ginataan, isang platong spageti at dalawang turon).

Sinubok ko din ang pulot-pukyutan, talaba, ginseng,makabuhay, sandamakmak na baka at kung anu-ano pang aphrodisiacs. Bukod dito sinubukan ko pati pagpapahilot, pagtulog ng nakataas ang paa, acupuncture at minsan pa nga ay dinasalan pa ako ng isang albularyo.Biro nga sa akin, magsayaw sa Obando o kaya eh lumakad ng nakaluhod sa Quiapo para magkaanak na inayawan ko naman dahil magmukumukha akong tanga dahil tiyak kong mag-isa lang akong pupunta at hindi siya sasama. 

Maraming beses akong umiyak dahil sa kalagayan kong ito. Yung pakiramdam na parang hindi ka buo bilang isang babae dahil hindi ka makapag-ambag ng salinlahi sa mundo. Ang ibang tao, napakadali nilang sabihin sa akin na ok lang yan, darating din yan, 'wag kang mag-alala, pero sasabihin lang nila yun. Sa huli, maaawa lang din sila sa akin dahil sa kalagayan ko at lalo na naman akong malulungkot. Aminin man natin o hindi, hinuhusgahan pa din sa lipunang ito ang isang babae kapag siya ay baog.

Alam ko namang hindi ako baog dangan lamang ay napakaraming idudugtong na paliwanag.
Gusto kong ipaliwanag na hindi naman ako lang ang may PCOS dahil karaniwan daw ito sa kababaihan ng aming henerasyon bunga ng lifestyle at pagkain. Gusto kong sabihin  na hindi ito sakit dahil marami nang nakalagpas dito at sinwerteng magkaanak. Gusto kong maintindihan nila na sa pamilya ng nanay ko, lima sa siyam kong Lola ang hindi nagkaanak kaya nasa lahi namin ang infertility. Ngunit lalo akong nabibigo kapag nararamdaman ko na hindi rin buo ang pakiramdam nung isa dahil hindi nga ako magka-anak.

Nakakapagod din pala ang laging nag-aalala.

Matapos ang ilan pang taon, natagpuan ko naman ang aking sarili sa labas ng relasyong iyon. Dumating na sa punto na tinatanong ko na ang aking sarili kung pag-aanak nga lang ba ang purpose ko sa buhay? Ito ba talaga ang kaganapan ng aking pagkababae? Masaya pa ba kami? Masaya pa ba ako?

Matapos ang mahabang debate ng aking isip at damdamin, nagdesisyon akong dakila ang maging isang ina, ngunit hindi pa ito ang aking panahon.

Marami pa palang pwedeng gawin bukod sa pag-aaalala.  Magbasa, magtrabahong muli para sa pamilya, kumuha ng mga litrato, mamasyal sa Cubao Expo, Recto, Quiapo at QC Circle, mag-social network, tumawa ng malakas, kumanta, magsulat at higit sa lahat, magmahal ng mas marami pang tao sa paligid ko.

Hindi man ako pinalad magkaanak sa yugtong ito, ok lang, hindi pa nauukol sabi ng matatanda. Pababayaan ko munang dumaloy ang mga bagay-bagay may dalaw man ako o wala.  =)





Martes, Hulyo 19, 2011

Awit ni Kanupling


[Paunawa: Hindi ako ang sumulat nito.May mga awitin lang tayong hindi makalilimutan kahit magunaw ang mundo.
Sa mga nakakaalala pa ng kantang ito, nawa'y magdulot ito ng kapanatagan ng loob. Salamat kay Kuya na nagturo sa akin ng awit na ito kahit lagi siyang wala sa tono.]

Sa hirap at sa ginhawa
Ako'y iyong kasama
Bituing mapagpala ang gagabay sa 'ting dalawa
At kahit na malayo pa o maglaho ang sinag
Ako'y tapat sa'yo, kaibigan ko't kadaup-palad

Koro
Tayo nang gumaod sa bangka
At damhin ang tubig sa mukha
Lasapin ang simoy ng hangin
Magpahanggang-libing
Magpahanggang-libing

Ipaghehele tayo ng lagaslas ng mga alon
Iduduyan sa ihip ng hanging dagat
At tatanglawan ng mga bituing
Mapagpala sa langit
Haharapin natin ang mahabang gabi

Koro

Ahente


Narito na ako, mula sa maghapon at magdamagan na trabaho
Ang aking ikinayod ang nakatakdang pangkain  sa susunod na dalawang linggo
Inalipin na naman ako ng mga banyaga kahit hindi ko sila nakikita
Nasusuka na sa sa sariling accent at nahihilo sa sariling pagkatao

Hindi ako ipinanganak na sinungaling
Ngunit kailangan kong magpanggap na kaya ko pa
Na matitiis ko pa ang mga pang-aalipusta
Para sa trabaho na ito
Para sa suweldo
Para sa pamilya at sarili ko

Sana nga ay makaalpas na ako sa cubicle na ito
At sa apat na sulok ng computer
Sana nga ay matapos na ang mga sukatan ng oras
 kung sino ang 1st break-yosi-lunch-yosi- Last break
at mga  paulit-ulit at  palagiang umuulit na mga sandali

Hindi ako nagrereklamo dahil ito ay trabaho
(Nagrerebolusyon lang ang damdamin ko)
At lalong hindi nagmamataas
(Kahit dinudurog na ang pagkatao sa telepono)
Sa totoo lang, napakaraming matatalino sa lugar na ito
Na nagtitiis
Dahil kailangan ng kabuhayan
Dahil sa Pilipinas, walang trabaho para sa 25 and above
At undergraduate (o graduate man)
Dahil wala akong mapagpipilian kundi ang panggabing trabaho
o (uulitin ko) ang walang trabaho.
Maraming dahilan, maraming dahilan.

Minsan,
Nakabubulag ang malaking sweldo
At ang makapamasyal sa labas ng kahong de-aircon
Madalas
Binabaliw ako ng pagod at hirap
At nawawalan ng gana sa mundo
Malamang
Konti na lang, ako’y aayaw na
At hahanaping muli ang sarili
--- sa iba pang kahong de-aircon

Kailangang kailangan lang talaga
Dahil naghihintay ang aking sarili
Anak
Pamilya.

May 9, 2011

Angelo


Noong nasa Prep ako, edad five years old, ang assignment namin ay sabihin sa klase kung ano ang pangarap namin. Dahil wala akong maisip agad, tinanong ko ang Tatay ko kung ano ba ang pwede kong maging pangarap. Tinanong  ako ni Tatay   “ Ano ba ang gusto mong gawin paglaki mo?” Nag-isip ako sandali at naalala ko yung mga pictures sa National Geographic (may monthly subscription kami dahil sa Lola ko na nasa Amerika), namamangha kasi ako sa mga nag-e-expdition sa mga bundok tapos kumukuha ng mga pictures ng mga hayop, puno at lahat ng mayroon sa mga gubat. Sumagot ako “Gusto ko po yung umaakyat sa mga bundok Tay,” saka ako ngumiti. “Ah, alam ko na, ang pangarap mo ay maging aktibista!” sabi ni Tatay. “Yun po ba ang tawag dun?” tanong ko na may halong duda dahil unang beses kong narinig ang salitang iyon. “ Oo anak, yun ang tawag dun.” Nakita ko namang sure na sure ang Tatay ko kaya nagdesisyon akong yun na nga “pangarap” ko.

Kinabukasan sa aming klase, marami ang nagsabi na gustong maging doctor, engineer, abogado, stewardess, teacher at kung anu-ano pa. Nung ako na “Pangarap ko pong maging aktibista.”—natulala ang buong klase pati titser ko. Ano daw? Hindi ko naman sila masisisi, bukod kasi sa Christian Primary School ang eskwelahan ko eh kahit ako ay hindi ko din alam nung mga panahon na iyon ang ibig sabihin ng aktibista. Natatawa ako pag naaalala ko ito.

Hayskul ako noong makilala ko ang Polytechnic University of the Philippines o PUP. Nakabasa ako ng the Catalyst, campus paper ng Unibersidad. Tandang tanda ko pa kung paano ko binasa ang lahat ng mga artikulo at balita hanggang sa pinakamaliliit na announcements.
Dose pesos ang per unit na inabutan ko, kaya lang hindi ako pinalad na makapag-entrance exam, sayang.. Dahilan na din siguro ang nauna kong pagpasa ng mga requirements para sa UPCAT, panibagong gastos lang kung lalakarin ko pa ang application para sa PUP, noong mga panahong iyon ay wala kaming masyadong kakayahang pampinansya bilang isang pamilya kaya hindi ko na ipinilit pa.
Nang matapos ko basahin ang diyaryo, isa lang ang naalala ko, yung mga tanong sa isip ko noong limang taong gulang ako ay nasagot na.


Nangarap akong muli, ang makapag-aral sa PUP. Simple lang ang dahilan ko, doon kasi maraming aktibista.

Hindi iyon natupad noong mga panahong iyon. Natuloy ako sa UP.

Pagsapit ng 2003, namatay si Tatay at kinailangan ko na talagang  huminto sa pag-aaral. Itinigil ko na din ang pangarap kong maging aktibisita dahil may mas mahahalagang bagay akong dapat gawin. Hindi kami mayaman kaya dapat akong gumawa ng paraan.

Ngayon, nabigyan ako ng pangalawang pagkakataon para makapag-kolehiyong muli. Ang kaibhan lamang, hindi na pag-aaktibista ang habol ko kundi ang magkaroon ng degree. Ironic ang buhay.

Gayunpaman, alam ko na kahit nasaan man si Tatay ay masaya siya para sa akin. Hindi ko man naipagpatuloy ang buhay na tinahak niya hanggang sa kanyang kamatayan, ang impluwensiya at katatagan niya ang madadala ko sa habambuhay. Sa araw ng mga ama, nagpupugay ako para sa iyo mahal kong Tatay.

 Antonio “Angelo” F. De Vera
June 13,1961- October 23,2003
Naging aktibitsa sa Lyceum at YS organizer sa mga pamantasan sa kahabaan ng Intramuros-Taft sa Maynila. 

Liham

[Hindi lahat ng pangyayari sa buhay ng tao ay masaya. Marami din ang masakit. Sa unang pagkakataon, maglalabas ako ng angas sa facebook- positibong angas ang tawag ko dito. Wala na din naman kasing saysay ang magpanggap kung talaga namang naging masama ang karanasan mo sa buhay, ang mahalaga na lang ay ang natutunan mo.Trial and error, wag lang ulit-ulitin ang error para hindi magmukhang martir. Ibinabahagi ko sa tulang ito ang aking deklarasyon ng paglaya.]

Liham

Pinupuksa ko ang iyong alaala
Para maalala kong naging mahusay din ako
At iyon ang hindi mo nakuha sa akin

Pinupuksa ko ang iyong alaala
Para maramdaman ko na ako ay tao pa rin
At iyon ang hindi mo nakuha sa akin

Ang puso ko ay ibinigay ko sa lahat
At  higit pa sa lahat ay sa’yo
Ngunit ang iyo ay nakatanghod at nakatanga
Tumitibok pero walang malay-tao

Pinupuksa ko ang iyong alaala
Para maisip kong lagi
Ang mga tunay na nagmahal sa akin
At iyon lamang ang mayroon ako ngayon

Ang tubig, asin at bigas
Ang damit, salapi, bubong
Ang tiwala, malasakit, paghanga
Ang lamig ng mga gabing nag-iisa at naghihintay sa iyo
Ang mauulan na gabi, walang dumarating
Ang mga trabahong pambahay
Ang mga labada at hugasing plato
Ang pag-aalay ng katawang pagal sa kabila ng sampung oras na trabaho
Ang mga gipit na panahon
Ang mga plano
Ang masasayang mga araw
Ay hindi pa pala sapat

Pinupuksa ko ang iyong alaala
Para maihatid sa iyo ang aking mensahe
Hindi ikaw ang buhay ko
At hindi mo na ako makukuhang muli

Paalam.


Marso 2011

Isang Malaking Playground


Matapos ang isang taon
Tila hindi napagod ang batang ito
Sa paglalaro
Sa loob ng palaruan na ang pangalan ay Pilipinas

Matapos ang isang taon
Tila hindi niya nadama
Na napagod nang husto
ang mga tao sa loob ng palaruang ito
(na kung tawagin ay Pilipinas)
Sa paghihintay sa katuparan ng mga pangarap ng bata
Para sa isang daang matuwid at tama

Matapos ang isang taon
Nakalimutan yata ng paslit
Na siya'y hindi na dapat naglalaro
Dahil ang totoo'y hindi naman siya tunay na bata
Nagkunwari lamang siya
Upang siya ay mahalin at kagiliwan
At nangako siyang magiging mabuting anak ng palaruan
at ito nga ay ang Pilipinas

Matapos ang isang taon
Wala siyang maisagot sa krisis
Kundi ang pagbibiro tungkol sa kanyang magandang buhay
Buhay pag-ibig, buhay binata, buhay mayaman
Nakalimutan niyang napakaraming tao ang naghihirap sa palaruan
Na hindi biru-biro ang buhay na kinasasadlakan

Matapos ang isang taon
Ano pa ang mayroon?
Mukhang hindi ka pa tapos
Sasali ka naman sa giyera ng mga Hari ngayon.