Hindi Ako Makapagsulat

Kahit ako ay nagtataka kung bakit aking mga post sa blog na ito ay hinggil sa pag-ibig.

Maiba naman...

May apat na taon na ang nakalipas mula nang isulat ko ang tula na ito. May nag-iisang tao lamang ang nakakakabisa nito, ginamit niya ito para sa isang tula-galaw na bilang para sa isang pangkulturang pagtatanghal. Nagulat ako sa pwersa ng mga salita at kumbinasyon ng teatro, kakaiba ito. Iyon nga lamang ay hindi pa kami muling nagkikita para makuha ko ang kabuuan ng aking tula. Ito ang aking sakit. Halos lahat ng aking mga tula ay ipinamimigay ko at hindi ako nakapagtatabi ng kopya. Madalas ay panregalo, kung minsan ay pampsaya (o pampaiyak). Kung minsan ay para maaantig ang natutulog na damdaming progresibo, minsan ay para mapanatili ang alaala ng mga mahahalagang bagay. o kaya naman ay makapagsabi ng nadarama gaya ng galit o pag-ibig. 

Kinakalawang na din ako. Ni hindi ako makapagsulat ng limang tula para isali sa isang napipintong palihan sa Pamantasan. Kaya heto muna ang unang installment ng aking tula na pati ang titulo ay hindi ko na tanda.

Isinilang kitang suhi sa gitna ng ating pananghalian

Tikom ang iyong mga palad at duguan ang iyong buong katawan

Pinuno mo ng iyak ang silid-kapangakan

Hinawakan kita’t maingat na hinagkan

Ikaw ang aking anak, ang pinakamamahal kong anak

Matikas kang sanggol ngunit labis na mabait

Sa mga araw ng kagutuman ay inuugoy ako ng iyong mga ngiti

Mahirap mang itaguyod ang kasaganahan

Niyayakap mo ako na tila iyong nauunawaan an gating kalagayan,

Ikaw ang aking anak, ang pinakamamahal kong anak.